zakrzywienie – klasyczne entasis.
Pawilon zaprojektowany przez architekta Haerdtla traktujemy jako pierwszy eksponat rozbudowywanego Muzeum, dlatego bryłę wejścia kształtujemy tak, jakby była jego postumentem.
Z wnętrza istniejącego budynku usuwamy wszystko co zbędne: odsłaniamy jego istotę- szkielet.
Kreślimy oś kościoła Karola i nadajemy jej nową, współczesną funkcję. Zamieniamy ją w krawędź, ostrą linię, tnącą płaszczyzny. Będzie ona teraz granicą gładkiej, metropolitarnej powierzchni placu przed Muzeum.
Uważamy pawilon Haerdtla za dzieło skończone, któremu nowa kubatura nadbudowy zaszkodziłaby, jednocześnie sądzimy, że podniesienie jego wysokości byłoby urbanistycznie korzystne. Dlatego uważamy, że nadbudowa nie powinna być kubaturą a rodzajem struktury, manifestu formy.
Miejsce w którym spotykają się trzy różne formy przestrzenne - gładka szklana tafla na placu , sferyczny kształt i kubiczna , kubiczna bryła.
To właśnie napięcie między nimi, wewnętrzny dialog tych form tworzy nowe muzeum. Każda z nich ma inny sens.
Sfera ma być latarnią w mieście; gładka tafla przedpola ma oddać placowi Karola jego metropolitalność, a kubiczna forma hali wejściowej ma przenosić treści pawilonu Haerdtla / te modernistyczne i te klasyczne
