Architekt zepchnięty w niezrozumienie, wyokrąglenie trójkątnych form, śpiew delikatny pośród buczących tłumów. Wydzielono mu gdzieś na pustyni, pośród miejsca – niech tam nas nie drażni. Architekt i kamienie. Architekt i ludzie.

*

Od Enrica Mirallesa nauczyliśmy się delikatności i czułości w architekturze. I choć znamy jego projekty ze zdjęć to zauważyliśmy w nich wiele delikatności, wręcz tkliwości. To nie parlament w Edynburgu zrobił na nas niesamowite wrażenie, ale piękne wnętrze opublikowane w l'Architeckta Ajourhui. Tę delikatność wytłoczeń, odcienie bieli i piękne obramienia podziwiamy.

Nie te nowatorskie próby z formy, ale delikatne widzenie płaszczyzn i linii. Oddajemy mu hołd.

Kiedy przypominam sobie od czasu do czasu, że trzeba wrócić do architektury nowoczesnej to na myśl przychodzi mi Jean Nouvel. Człowiek odważny i zdecydowany. Imperator.

Josef Plecnik żył samotnie, ale nie zmarnował życia.

Na pytanie czy warto poświęcić życie idei, żyć w samotności i zbliżeniu ze Stwórcą, bez rodziny, trzeba odpowiedzieć jak Plečnik - warto. Na

pytanie czy był szczęśliwy my odpowiadamy : tak.

Inny sens

W architekturze szukamy innego sensu. Normalności, życia w przyjaźni, pomocy innym, nie sukcesu, nowatorstwa. Nie wierzymy w oddzielenie architektury od normalnego życia.

Wierzymy, że nie ma barier - można wracać do Plečnika, można wybiegać w przyszłość. Wolność życia.

Potrzebni są stolarze, rzeźbiarze, malarze, architekturze są potrzebni ludzie a nie Instytuty i konkursy.

Potrzebna jest nieumiejętność.

Błędy i potknięcia. Potrzebna jest pamięć. Potrzebne jest normalne życie, rodzina. Potrzebne są trudności, wtedy to wszystko, co robimy, ma sens.

Tekst ku pamięci nieznanego Enrica Mirallesa.

Postscriptum.

Założenie projektu koncepcyjnego połączonych szpitali onkologicznego i pediatrycznego w Kielcach odwołuje się do piękna kształtów cmentarza Igualada autorstwa Enrico Mirallesa y Moya i Carme Pinós.